وابی-سابی یک مفهوم در زیبایی‌شناسی سنتی ژاپنی است که یک جهان بینی بر پایه پذیرش ناپایداری و زودگذری و پذیرش نقص‌هاست. این نوع تفکر زیبایی شناختی به عنوان یک نوع زیبایی «ناپایدار، ناتمام» توصیف می‌گردد. این مفهومی است که از آموزه‌های بودایی «سه نشان هستی» (三法印 sanbōin) بخصوص ناپایدار‌بودن (無常 mujō)، ریاضت‌کشیدن (苦 ku) و خالی‌بودن و نبود ضمیر (空 kū) نشات می‌گیرد.
«وابی» به معنی «ستایش و زیبا دیدن اندوه و فقر و سادگی»، و «سابی» به معنای «ستایش و زیبا دیدن پیری و کهنگی و تنهایی و دلتنگی» است. این دو اصطلاح اغلب در کنار یکدیگر و به‌صورت یک واژه (وابی‌سابی) به کار می‌روند و برای توصیف زیبایی آثاری استفاده می‌شوند که تمایل به طبیعی بودن و سادگی و بی‌پیرایگی دارند و از تفاخر و خودنمایی گریزان‌اند.
ویژگی‌های زیبایی‌شناسی وابی-سابی عدم تقارن، زبری و ناهمواری، سادگی، صرفه‌جویی، ریاضت‌کشیدن، فروتنی و قدردان‌بودن نسبت به بی‌آلایشی و راستی اجزا و احکام طبیعت است.
مطالعه بیشتر: نوشتارهایی بر فرهنگ شرق
در ویکی‌پدیا بخوانید : Wabi-sabi